3 gezondheidslessen die ik te laat leerde – een sorry aan mezelf en mijn kinderen #18

Shownotes

Wat als je bewustzijn over gezondheid de laatste jaren zo is gegroeid dat je nu rouwt om wat je vroeger niet wist? En als je de schuld met je meedraagt omdat de keuzes van je jongere zelf niet stroken met je huidige zelf?

Het overkwam mij als voedingsdeskundige want mijn eigen gezondheidsreis deed mijn bewustzijn en kennis in een recordtempo groeien de afgelopen tien jaar, waardoor de oude Elke in mijn ogen heel wat “verkeerde” beslissingen nam.

Maar ik vergeef haar en zeg via deze podcast op helende wijze “sorry”. Tegen mezelf én tegen mijn kinderen. Want ik had een aantal zaken écht anders willen doen.

Een kwetsbare podcast dus waarin ik 3 gezondheidslessen met je deel die ik liever vroeger had willen leren.

Ik vertel je in deze aflevering openhartig over:

• mijn zwangerschappen die veel te stressvol waren

• ​mijn kinderen met neurologische problemen (autisme en AD(H)D) en de link met mijn overspannen zenuwstelsel

• keuzes die ik als jonge moeder maakte waar ik nu spijt van heb

• mijn aanpak bij burn-out die tien jaar geleden niet was wat die nu zou zijn

• enz…

 OVER DE LAVENDELOLIE

Beluister ⁠hier⁠ aflevering aflevering 14 waarin ik je o.a. de aanloop naar en het verhaal over de lavendelolie vertel

• ​⁠⁠⁠⁠⁠Nog niet aangemeld voor de wachtlijst? Klik ⁠⁠⁠⁠hier⁠⁠⁠⁠

• 
  

PROTOTYPE FLESJES

MAAK KENNIS MET LAVELKE

De beste kwaliteit lavendelolie haal je uiteraard rechtstreeks van bij de boer. Ik liep zelf tussen de lavendelvelden, had gesprekken met de boer die me vertelde hoe ze volgens oude rituelen van de voorouders hun gronden bewerken door rekening te houden met de stand van de maan. 

De keten is kort en eerlijk. De omgeving puur en magisch. Een product waarvan je in elke vezel van je lijf voelt dat het klopt. 

Ik doopte het Lavelke. Omdat het een heel persoonlijk proces symboliseert waar mijn eigen pad naar meer ontspanning in mijn lijf samenvalt met een prachtige ontmoeting met Franse lavendelboeren die hun oogst exclusief met mij willen delen!

Neem contact met me op!

Dit is geen project voor mij alleen. Dit is voor mijn community: ik wil het product me jou delen. Daarom vind ik het belangrijk om van jou te horen hoe dit met jou resoneert. Wat voel je als je het flesje ziet? Als je mijn verhaal hoort? 

En nog interessanter om te ontdekken voor mij is hoe jij deze olie zoals wil gebruiken in je eigen leven? Het is mijn wens dat we als community met elkaar kunnen delen hoe veelzijdig we deze olie kunnen inzetten. De eerste 100 mensen kopen de olie aan een lagere prijs in ruil voor hun review en ervaring met de olie.

Mail me op elke@gutness-lifestyle.com en deel jouw gevoel met mij!

Podcast in tekstvorm

Vorige week bezocht ik een vriendin die sinds kort mama is: ik zag haar hyper bewust bezig met haar dochtertje van anderhalf: het meisje krijgt enkel biologische voeding plus ligt nog elke dag aan de borst. Enerzijds ontroerde dit tafereel mij want de schoonheid van bewust ouderschap kan me vertederen. Maar anderzijds raakte het ook een pijnlijk gevoelige snaar, omdat ik zelf op jonge leeftijd moeder werd en in die tijd nog geen fractie van de kennis had die ik nu heb. In plaats van me te laten verteren door schuld omdat ik als jonge twintiger mijn lichaam niet verzorgde, kies ik ervoor om de gezondheidslessen die ik te laat geleerd heb te delen met jou. Als een zachte en krachtige sorry aan mezelf en mijn kinderen. Dus dit belooft een kwetsbare aflevering te worden waar jij hopelijk veel inzicht, inspiratie maar ook troost kan uit putten.

Ik ga je meenemen op het grootste kantelpunt in mijn leven. 2014. Het jaar waarin ik mezelf helemaal kwijt raakte, en dat terwijl ik zwanger was van mijn tweede zoon. In die tijd had ik nog nooit gehoord over de invloed van je zenuwstelsel op je kind en wist ik niet dat mijn stress zo nefast was dat het niet alleen mij fysiek onderuit haalde maar ook mijn zoon een achterstand gaf want hij heeft autisme en ADD, beide neurologische aandoeningen die erfelijk worden genoemd maar eigenlijk ook gelinkt worden aan stress tijdens de zwangerschap en bevalling. Ik had me bovendien helemaal niet ingelezen in de zin en onzin van vaccinaties dus als zwangere vrouw haalde ik al mijn griepvaccins om mijn toen veel te zwakke weerstand te boosten. Ik was meer bezig met mezelf bewijzen op het werk dan met mijn zwangere lichaam en werkte me te pletter tijdens een verbouwing omdat we vlak voor mijn bevalling klaar moesten zijn voor een verhuis. Over mezelf rust gunnen had ik nog nooit gehoord, ik had altijd haast en veel meer to do’s dan uren in een dag. Omdat ik me depressief en moe voelde at ik meestal boterhammen met Nutella. Ik dacht dat ik me als zwangere vrouw qua voeding eens helemaal kon laten gaan want nu zou het niet opvallen als ik veel bijkwam in gewicht. Ik kreeg verschillende blaasontstekingen die behandeld werden met antibiotica want ik had geen flauw benul van de impact die dit kon hebben op mijn darmklimaat en dat van mijn ongeboren kind. Had ik toen maar beseft dat ontspanning en gezonde voeding de basis waren voor mijn ongeboren kind en uiteraard ook voor mezelf.

Want het was pas na mijn ingeleide bevalling dat de zware tol moest betaald worden; een natuurlijke bevalling was geen optie omdat ik zo ver verwijderd was van mijn lichaam en borstvoeding geven was volgens de arts al helemaal geen optie omdat ik de krachten nodig had voor mezelf. De gynaecoloog had al vroegtijdig aan de alarmbel getrokken omdat ze in mij een potentieel risico op postnatale depressie zag. Ik moest dus vroeger stoppen met werken om te recupereren zodat ik de bevalling zou aan kunnen. Dat al mijn energie ging naar gewoon overeind blijven verklaart wellicht dat ik helemaal geen mentale ruimte had om bezig te zijn met lectuur over moederschap. Over de voordelen van borstvoeding bijvoorbeeld had ik mij niet ingelezen, ik had bij mijn eerste kind na twee weken borstvoeding nl meteen opgegeven nadat ik bloedende tepelkloven kreeg en deze pijn niet kon dragen; ik omringde me in die tijd trouwens met mensen die het klassieke narratief volgden: zo was een vriendin van mij een klassiek geschoolde huisarts die me op het hart drukte dat flesvoeding net zo goed was als borstvoeding. I’m not kidding you, ik spreek over 13 jaar geleden. Ik kan er nu bijna om huilen als ik weet dat dit is wat artsen leerden zo’n twintig jaar geleden op onze universiteiten. Enfin…

In het eerste levensjaar van Denn (mijn jongste zoon) had ik zoveel stress op het werk dat ik de huidziekte psoriasis ontwikkelde die behandeld werd met zware cortisone. Net op het moment dat ik de promotie kon krijgen waar ik keihard voor gewerkt had viel mijn lijf compleet uit. Burn-out. Het was de eerste keer dat ik aan mezelf en mijn omgeving durfde toegeven dat ik compleet leeg was.

Als ik hier al even de optelsom maak van hoe ik mijn eigen gezondheid en die van mijn kind compleet negeerde uit onwetendheid maar ook omdat mijn sympatisch zenuwstelsel voortdurend geactiveerd was, is de prijs die ik betaald heb hoog wat logisch maar ook pijnlijk is. Even schetsen voor wie het niet weet: het sympatisch zenuwstelsel is onderdeel van het autonome zenuwstelsel en wordt geactiveerd als je moet vechten of vluchten. Met andere woorden: als er gevaar dreigt en je onveilig bent. Zélfs wanneer er niet écht gevaar dreigt, bevinden veel chronisch vermoeide en zieke mensen zich in deze staat.

Dus. Ik heb spijt dat ik met zoveel spanning in mijn lijf twee kinderen in mij liet opgroeien die nu allebei neurologische moeilijkheden hebben. Mijn oudste zoon heeft ADHD en worstelt vooral met concentratie en impulscontrole waardoor hij vaak straf krijgt op school en aangesproken wordt over zijn ongecontroleerde gedrag (over het schoolsysteem moeten we het misschien een andere keer hebben, maar het zal hem ongetwijfeld tekenen dat hij altijd en overal gecorrigeerd wordt omwille van zijn gedrag). Mijn jongste zoon heeft alle labels. Ik praat niet graag over autisme omdat er zoveel nuance is, heel wat gradaties ook. Maar hij worstelt enorm met emotieregulatie, overprikkeling en eveneens concentratie. Toen ik hem onlangs uitlegde wat een black-out is, was zijn verrassende antwoord dat hij dit de hele tijd heeft. Het kind leeft dus met constante black-outs wat school bijvoorbeeld vaak een marteling maakt. We kunnen hem gelukkig de beste zorg geven en omdat ik een onderneming heb gecreëerd die me veel vrijheid geeft ben ik altijd aanwezig voor hem.

Ik heb ook spijt dat ik niet bewust en niet sterk genoeg was om borstvoeding te geven, waarvan ik later leerde dat het de basis vormt voor een gezond darmklimaat. Ik heb spijt dat ik als jonge moeder nog niet zo kritisch was en alle prikjes en pilletjes liet toedienen, ik dacht zelf niet na en legde het volle vertrouwen in dokters waarvan ik geloofde dat die veel slimmer waren dan ik omdat ze veel langer naar school gingen. Ik heb spijt dat ik meer bezig was met mezelf bewijzen dan met mijn gezondheid waardoor ik ziek werd. En ik benoem dit allemaal als vorm van heling, niet als zelfverwijt. Want ik heb de jaren erop een enorme inhaalbeweging gemaakt zoals jullie wel weten. Je kan jezelf niet verwijten dat je een bepaald bewustzijn niet had. We mogen als mens onderweg zijn, leren en groeien. Dat druk ik mij dus heel vaak op het hart als ik me weeral eens schuldig voel…

Kortom, de eerste gezondheidslessen die ik te laat leerde gaan over hoe je door bewust ouderschap je kinderen een enorme voorsprong kan geven maar ook over het tegendeel: hoe je door stress en onbewust gedrag je kinderen ongewild negatief beïnvloedt. Het voelt kwetsbaar om dit toe te geven, maar ik hoop dat het ook de menselijkheid toont van het werk dat ik doe. Ik ben geen wandelende encyclopedie met zoveel kennis maar iemand die alles zelf onderging en transformeerde vanuit die pijnlijke wondes.

Terug naar de crash. We zijn inmiddels 2015. De ommekeer kwam pas toen ik aan mezelf en mijn omgeving durfde toegeven dat het helemaal niet zo goed met me ging. Ik had nl. geleerd om me sterk te houden en kon niet snel mijn zwaktes tonen dus het voelde als een enorme verlossing dat ik mocht loslaten. Van zodra ik uit de adrenaline stapte, bleek pas hoe erg het gesteld met me was. Ik moest overdag voortdurend in bed gaan liggen om op te laden, in een donkere kamer zonder prikkels. Weg van mijn kinderen van toen 9 maand en 2,5 jaar. Het kostte me zoveel energie om te zorgen. Ik voelde me enorm falen als moeder. Dit was niet de moeder die ik wilde zijn voor mijn kinderen dus ik vermoed dat ik daar een gigantische klik heb gemaakt en een kracht in mij ontdekte waarvan ik niet wist dat die bestond. Het werd mij toen zo helder dat ik nergens was in mijn leven zonder de steun van mijn lichaam. Als ik niet zou leren hoe ik mijn lichaam kon verzorgen, zou ik voor altijd die ellendige moeder blijven die zich altijd moe, depressief en ziek voelde. Het eerste moedige wat ik toen heb gedaan was hulp inschakelen, niet evident als je weet dat ik iemand ben die liever alles in mijn eentje oplost. Ik zocht een psychiater die de ernst van de zaak in zag en me een langere tijd ziekteverlof kon geven, want nu reeg ik de ziektebriefjes week op week aan elkaar en alleen al het idee dat ik terug moest gaan werken bezorgde me nog meer stress. Ik kwam terecht bij een man die niet niet veel praatte. Het enige wat hij deed was visualiseren en mediteren met mij. Achteraf bekeken vind ik dat best straf voor een klassiek geschoolde psychiater. Vervolgens gaf hij me een CD mee met een zelf ingesproken body scan als huiswerk: dit was het enige wat ik elke dag verschillende keren moest doen. Maar ik haatte het. Ik luisterde niet graag naar zijn stem dus ik zette klassieke muziek op in de plaats. Toen ontdekte ik voor het eerst wat het is om los te laten, want tijdens mijn meditatiemomenten leek ik helemaal los te komen van mijn lichaam. Een bizarre ervaring die ik niet kende: alsof ik uit mijn eigen lijf kon zweven. Het fascineerde me want ik raakte zo enorm geboeid door spiritualiteit. Ik wilde begrijpen waarom ik uit mijn eigen lichaam kon ontsnappen en hoe het kon dat ik mijn lijf verliet. Ik stopte dus met de psychiater want de klik was er niet en ik zocht een andere arts die meer inzette op voeding. Wat me bij mijn huidige pad brengt, maar pas nu besef ik dat de psychiater me exact op het spoor wilde zetten waar ik hoorde: dat van mijn lichaam. Terwijl ik nog steeds niet wilde voelen en liever vluchtte in spiritualiteit en voeding. Het mag dan wel een fascinerend iets zijn dat ik ontdekte dat mijn bewustzijn en lichaam twee verschillende dingen zijn, ik leerde mezelf onbewust nog meer ontsnappen aan de aardse realiteit. De jaren erop ontdekte ik een enorm talent op vlak van mijn intuïtie, iets wat ik altijd had onderdrukt. Mijn intuïtieve gave om mensen te lezen, de toekomst te voorspellen en de zingeving van het menselijke bestaan te doorgronden nam het van me over. Ik was ervan overtuigd dat dit mijn pad was: het gebruiken van mijn intuïtieve gave. Hoe meer ik echter gefocust was op mijn intuïtie en alles wat ik binnen kreeg, hoe meer ik onbewust afstand ik nam van mijn lichaam. Al die tijd was ik zo bezig met “hierboven” dat ik alleen maar meer de connectie kwijt speelde met hier beneden. Ik was met andere woorden helemaal niet geaard. De enige aarding die ik had, was mijn bedrijf waar ik met strategieën, geld verdienen en voeding bezig was. Gelukkig maar achteraf gezien, want de les die ik toen nog niet helder had, is dat ik het net nodig heb om me elke dag bewust te verbinden met mijn lichaam en met hele aardse zaken. Nu, 10 jaar later, herneem ik de body scans met veel meer inzicht dan toen. Omdat ik nu begrijp dat alles valt of staat met de verbinding met je lichaam. Pas als ik me veilig en verbonden voel in en met mezelf, stromen alle andere levensdomeinen ook, heb ik meer energie en verteer ik beter. Ik heb dus spijt dat ik de sessies bij de psychiater niet langer volhield en toen niet besefte dat dit het basis werk is, de essentie van alles wat ik ooit heb gedaan. De psychiater zette in op het tot rust brengen van mijn zenuwstelsel, alleen heeft hij me dat niet uitgelegd en ik denk dat daar veel zorgverleners de bal misslaan. Ze hanteren prachtige methodes, maar iemand die in de overlevingsstand zit is meestal niet ontvankelijk hiervoor tenzij je met goede rationele argumenten komt. Daarom focus ik in mijn eigen werk heel sterk op het helder uitleggen van waarom ik doe wat ik doe. Mensen zijn veel ontvankelijker voor mijn strategie om hun darmen te helen als ik hen uitleg waarom het zo werkt. Je kan van iemand die volledig ontkoppeld is van zijn of haar lichaam niet vragen om blindelings met het lichaam te werken. De ingang wordt heel mentaal als je in overlevingsstand bent. Ik kon dus pas zakken in mijn lijf eens ik met mijn verstand begreep dat dit de ontbrekende schakel was. Misschien geldt dit voor u ook?

En dan rest er mij nog een laatst sorry aan mijn lijf, want wat heb ik in mijn leven veel energie gestopt in mezelf bewijzen. Al van op de schoolbanken was ik bezig met proberen schitteren. Met zo hard mijn best doen dat het achteraf bekeken alarmerend en ongezond was. Helaas kreeg ik applaus voor dit gedrag want onze maatschappij moedigt uitslovers aan en uiteraard waren mijn ouders trots op een kind dat zo hard haar best deed en altijd met de beste punten naar huis kwam en uiteindelijk afstudeerde aan de meest gerennomeerde universiteit van dit land met onderscheiding. Dat ik het allemaal deed voor het applaus besefte ik niet, maar de enorme onzekerheid en mijn lage zelfbeeld maakte me op jonge leeftijd verslaafd aan bevestiging. Ik wou dat ik tegen haar kon zeggen dat ze helemaal niet om vier uur ‘s nachts moest opstaan om haar examens te herhalen omdat ze niet op alles een negen of een acht moest scoren. Ik heb de voorbije jaren moeten leren dat ik ook geliefd ben zonder het applaus van de buitenwereld. En net toen ik die les geleerd had en voelde dat ik het niet langer nodig had, brak mijn online succes uit. Als een test of ik wel helemaal zeker was dat ik trouw kon zijn aan mezelf, werd ik van de ene op de andere dag overladen met likes en volgers. Want als we eerlijk zijn is dit de nieuwe succes-maatstaf: hoeveel volgers iemand heeft online. Gelukkig deed ik al dat innerlijke werk al voor ik dit online succes had want tien jaar geleden was ik hier absoluut niet klaar voor geweest. Maar als er één ding is waar ik nu spijt van heb voor mijn jongere zelf, is dat ik niet zachter en milder was voor haar. Ik heb met vallen en opstaan moeten leren dat ik niet de goedkeuring van anderen nodig heb om me waardig te voelen. Dat dit iets is wat in mij zit, als ik maar bereid ben om in verbinding te blijven met mezelf en mijn lichaam.

Amai, ik had niet verwacht dat het zo’n persoonlijke aflevering zou worden maar misschien hoort dit er ook wel eens bij.

Samengevat voor jou wil ik deze drie gezondheidslessen dus delen met jou:

1. Nummer 1. Gezondheid begint in de moederschoot en in hoe bewust de moeder is van haar eigen lichaam, van wat ze eet, van wat ze haar kind al dan niet toedient. Ik hoop dat vele jonge moeders of wensmoeders dit horen want ik had dit oprecht graag anders gewild voor mijn kinderen. Maar ik heb mezelf vergeven en ik vertrouw erop dat alles loopt zoals het hoort te lopen. Ik kan dus nu alleen maar trouw blijven aan dit moment. Hier en nu. Ik kan nu focussen op mijn zenuwstelsel en op dat van mijn kinderen. Kinderen zijn flexibel en ik ben ervan overtuigd dat het werk van de voorbije jaren en nu ook zijn effect heeft op hen. Wat ik nu elke avond doe voor het slapen gaan is werken met aanraking en geur. Vooral mijn oudste zoon die zoveel energie vasthoudt in zijn lichaam heeft veel behoefte aan massages en strelen. Ik gebruik mijn lavendelolie om te masseren of te vernevelen in hun kamer zodat ze tot diep ontspanning kunnen komen voor het slapengaan. Als je graag wil weten welke lavendelolie ik bedoel, luister dan zeker naar aflevering 14, daar leg ik aan het einde uit hoe ik deze zomer mijn lavendelolie recht van op het veld kocht van een boer die zijn lavendel oogst volgens de stand van de maan en de kwaliteit is waanzinnig dus ik kocht 1/4 van de oogst om dit met jullie te kunnen delen en testen. Als je de olie binnenkort ook wil uittesten zoals voor de gevoelige zenuwstelsels van uw kinderen kunt ge u aanmelden op de wachtlijst. Dat is www.gutness-met-elke.com/lavendelolie. Dan breng ik u op de hoogte als de eerste flesjes gebotteld zijn.

2. Nummer 2. Je kan geen gezond lichaam manifesteren als je probeert te ontsnappen aan je lichaam. Door altijd in je hoofd te zitten of overdreven te vluchten in spiritualiteit ontaard je jezelf van je lichaam. Wat uw lijf elke dag nodig heeft is een bewust moment van inchecken. Goeiemorgen, hier ben ik. Alles goed? Wakker worden. Voeten op de grond. Ademen. En ‘s avonds opnieuw contact maken. Een bodyscan doen. Even resetten. Dit is zo belangrijk. Ik kan het niet genoeg benadrukken.

3. Nummer 3. De enige goedkeuring, de enige bevestiging en de enige liefde die je echt wil ontvangen is die van jezelf. Stop met jezelf weg te geven vanuit pleasegedrag. Je verslaving aan liefde en erkenning komt vanuit een diepe angst voor afwijzing. De dag dat je stopt met het afwijzen van jezelf wordt alles zoveel zachter en kan de strijd ophouden. Een strijd die ongewild uw sympatisch zenuwstelsel activeert. Want diep vanbinnen heb je jezelf verteld dat het niet veilig is om jezelf te zijn. Dit is een strijd die zoveel energie kost, maar het goede nieuws is dat uw brein op elke leeftijd nieuwe neurologische verbindingen kan aanmaken én dat uw lichaam door dagelijkse check-ins kan leren dat het hier en nu wél veilig is om gewoon je ongecensureerde zelf te mogen zijn. Daar herinnert de vlinder-tattoo op mijn borst me elke dag aan: ik ben vrij om mezelf te zijn. This is me. Take it or leave it. Ik kies in dit leven wie ik binnenlaat, niet andersom. Ik heb het voorbije jaar zeker al 1000 acccounts geblokkeerd op Instagram. 1000 mensen van wie ik voel dat ik ze niet in mijn energieveld wil, dat het onveilig voelt. Dit kan en mag ik kiezen. Ik bepaal wat ik deel op mijn Instagram-pagina. Je moet het zeker niet eens met me zijn maar wie me bedreigt of beledigt vliegt er meteen uit. Zo leer ik mezelf dat ik kan en mag bepalen wie ik toelaat in mijn cirkel. En jij mag op jouw manier hetzelfde doen.

Deze drie nummertjes zijn klompjes goud. Ze vervangen de Q&A van deze week. Omdat dit persoonlijk verhaal als een kwetsbare bubbel is die ik niet graag doorprik met de energie van vragen die niet passen bij dit thema. Volgende aflevering beantwoord ik uiteraard heel graag opnieuw jullie vragen.

Voor nu mag je me altijd laten weten wat deze aflevering met jou heeft gedaan. Zaten er herkenbare stukken in? Wat resoneerde het meeste met jou? Deze podcast geeft een kwetsbare inkijk in mijn leven dus ik apprecieer je reactie onder deze aflevering enorm. Tijd om af te ronden hier. Tot de volgende!